پتانسیلهای گردشگری و توسعه ی پایدار اکوتوریسمی زیست بوم بیابانی ایران

      وجود مناطق بیابانی و کویری نادر و جذاب در ایران و امکان بهره­مندی به شکل طبیعت­ گردی (اکوتوریسم)، پرداختن به مبحث توسعه­ ی طبیعت­ گردی بیابان را پراهمیت و ضروری ساخته است. با وجود محدودیت‌های زیستی، چشم‌اندازهای ویژه­ی زیبا و خیره‌کننده این نواحی می‌تواند به عنوان نقاط مهم جذب کننده گردشگر امروزی مطرح گردد و فواید اقتصادی و اجتماعی حاصل از آن، به توسعه ­ی بهتر شرایط زیستگاهی این مناطق بی انجامد. اکوتوریسم بیابان با رویکرد توسعه پایدار، از یک سو به عنوان موتور محرکه­ی اقتصاد مناطق بیابانی و کویری، اقتصاد محلی را تنوع بخشنده و وضع اقتصادی ساکنان نواحی بیابانی را اعم از شهرنشینان، عشایر و روستانشینان متحول می‌نماید و از دیگر سو تاثیرات فرهنگی، اجتماعی و زیست محیطی مطلوبی را به همراه دارد. این مقاله درصدد است تا با بیان اهمیت و ضرورت توسعه­  ی طبیعت­ گردی بیابان و نقش طبیعت گردی بیابان در اقتصاد ملی و منطقه­ ای و پیامدهای اجتماعی آن، راهبردهایی منتج از بررسی جاذبه‌های اکوتوریسمی مناطق بیابانی ایران، ظرفیت‌ها و پتانسیل­های آن و نقش اجتماعی مردم و مدیران در توسعه­ ی اکوتوریسم بیابان در ایران را، با امکان سنجی جاذبه­ های طبیعی این نواحی و با رویکرد توسعه­ ی پایدار اکوتوریسمی ارائه دهد.